Mang Udin, kitu pisan manéhna digeroan, saurang padagang jasa ngahadean sapatu anu mindeng disebut tukang sol. Isuk-isuk geus ngalengkahkeun sukuna ninggalkeun anak sarta pamajikanana anu ngaharepkeun, engké soré poé mang Udin mawa duit pikeun meuli sangu sarta saeutik lauk pauk. Mang Udin terus menyusuri jalan bari ceuceuleuweungan nawarkeun jasana. Nepi ka tengah poé, kakara hiji urang anu ngagunakeun jasana. Éta ogé ngan perbaikan leutik.
Beuteung mimitian keroncongan. Ngan cai téh bekel ti imah anu ngaganjel beuteungna. Daék beuli dahar, duitna teu mahi. Ngan ngaharepkeun bisa order badag ku kituna bisa mawa duit ka imah. Beuteungna sorangan henteu manéhna hiraukan.
Di tengah keputusasaan, manéhna paamprok jeung saurang tukan sol séjénna. Beungeutna cukup berseri. “Pasti, si Akang ieu geus meunangkeun duit loba nich.” pikir mang Udin. Maranéhanana berpapasan sarta silih menyapa. Pamustunganana ngandeg pikeun ngobrol.
“Kumaha jeung hasil poé ieu bang? Jigana laris nich?” kecap mang Udin mitembeyan percakapan.
“Alhamdulillah. Aya sawatara urang ngabenerkeun sapatu.” kecap tukang sol anu saterusna dipikanyaho ngaranna Bang Soleh.
“Kuring kakara hiji bang, éta ogé ngan benerin jahitan.” kecap mang Udin memelas.
“Alhamdulillah, éta kudu disyukuri.”
“Daék disyukuri kumaha, teu cukup jieun beuli béas ogé.” kecap mang Udin saeutik kaluman.
“Malahan kalayan bersyukur, nikmat urang baris ditambah.” kecap bang Soleh bari tetep kéom.
“Emang kitu bang?” tanya mang Udin, anu sabenerna manéhna geus weruh kudu loba bersyukur.
“Insya Alloh. Hayu urang ka Masjid tiheula, sakeudeung deui adzan dzuhur.” kecap bang Soleh bari mengangkat pikulannya.
Mang udin saeutik kikuk, alatan manéhna henteu kungsi “nyimpang” ka tempat solat.
“Ayolah, urang ménta ka Alloh sangkan urang dibéré rezeki anu barakah.”
Pamustunganana, mang Udin nuturkeun bang Soleh nuju hiji masjid pangdeukeutna. Bang Soleh kitu hapal tata lokasi masjid, jigana mindeng ka masjid kasebut.
Sanggeus solat, bang Soleh ngajak mang Udin ka warung sangu pikeun dahar beurang. Tangtu waé mang Udin bingung, sabab manéhna henteu boga duit. Bang Soleh mengerti,
“Ayolah, urang dahar tiheula. Kuring anu traktir.”
Pamustunganana mang Udin milu dahar di warung Tegal pangdeukeutna. Sanggeus dahar, mang Udin ngomong,
“Kuring henteu ngeunah nich. Engké duit pikeun pawon akang ngurangan dipaké traktir kuring.”
“Tenang waé, Alloh baris ngagantina. Komo leuwih badag sarta barakah.” kecap bang Soleh tetep kéom.
“Akang yakin?”
“Insya Alloh.” jawab bang soleh meyakinkan.
“Lamun kitu, kuring daék solat deui, bersyukur, sarta daék méré ka batur.” kecap mang Udin pinuh harap.
“Insya Alloh. Alloh baris nulungan urang.” Kecap bang Soleh bari bersalaman sarta ngedalkeun salam pikeun berpisah.
Isuk poéna, maranéhanana papanggih di tempat anu sarua. Bang Soleh mendahului menyapa.
“Naon béja mang Udin?”
“Alhamdulillah, alus. Baruk enya, kuring geus nuturkeun bongbolongan Akang, tapi naha koq pangasilan kuring kalahka turun? Poé ieu, hiji ogé pakasaban tacan kuring bisa.” kecap mang Udin satengah menyalahkan.
Bang Soleh ngan kéom. Saterusna ngomong,
“Masih aya hal anu perlu mang Udin pigawé pikeun meunang rezeki barakah.”
“Baruk enya, naon éta?” tanya mang Udin geremet.
“Tawekal, ikhlas, sarta sabar.” kecap bang Soleh bari saterusna ngajak ka Masjid sarta mentraktir dahar beurang deui.
Isuk poéna, maranéhanana papanggih deui, tapi di tempat anu béda. Mang Udin anu berhari-hari ieu sepi order ngomong satengah menyalahkan deui,
“Wah, kuring beuki parna. Kamari teu bisa order, ayeuna ogé tacan. Naon bongbolongan akang henteu cocog pikeun kuring?”
“Lain henteu, cocog. Meureun kayakinan mang Udin tacan kuat luhur pertolongan Alloh. Coba renungkan, sajauh mana mang Udin yakin yén Alloh baris nulungan urang?” écés bang Soleh bari tetep kéom.
Mang Udin cukup ngajenghok ngadéngé guaran kasebut. Manéhna ngaku yén haténa saeutik ragu. Manéhna “ngan” coba-coba ngajalankeun naon anu disebutkeun ku bang Soleh.
“Kumaha sangkan yakin bang?” kecap mang Udin saeutik anca ampir kadéngé.
Kutan, bang Soleh geus menebak, kamana arah pembicaraan.
“Kuring daék nanya, naha urang janjian pikeun papanggih poé ieu, di dieu?” tanya bang Soleh.
“Henteu.”
“Tapi kenyataana urang papanggih, komo 3 poé berturut. Mang Udin bisa rezeki bisa dahar babarengan kuring. Lamun lain Alloh anu mengatur, saha deui?” tuluy bang Soleh. Mang Udin kasampak mikir dina. Bang Soleh nuluykeun, “Meureun, geus loba petunjuk ti Alloh, ngan waé urang arang atawa kurang nengetan petunjuk kasebut. Urang henteu nyangka Alloh baris nulungan urang, alatan urang sabenerna henteu ngaharepkeun. Urang henteu ngaharepkeun, alatan urang henteu yakin.”
Mang Udin manggut-manggut. Jigana mimitian paham. Saterusna mimitian kéom.
“OK dech, kuring paham. Salila ieu kuring akui kuring memang ragu. Ayeuna kuring yakin. Alloh sabenerna geus membimbing kuring, kuring sorangan anu henteu nempo sarta henteu mensyukurinya. Hatur nuhun akang.” kecap mang Udin, panonna kasampak berkaca-kaca.
“Berterima kasihlah ka Alloh. Sakeudeung deui dzuhur, urang ka Masjid yuk. Urang ménta ampun sarta bersyukur ka Alloh.”
Maranéhanana ogé mengangkat pikulan sarta mimitian leumpang nuju masjid pangdeukeutna bari dipirig rasa optimist yén hirup baris leuwih alus.
0 komentar:
Posting Komentar
ORANG BIJAK SELALU MENINGGALKAN JEJAK !